Waar is die tijd gebleven,..

[@lex]

Tsjah, er is allemaal wat voor te zeggen. Feit blijft dat het hun werk NIET is.
Zou uiteraard collegiaal en aardig zijn als ze helpen, maar als ze na HUN werk gaan zitten is dat (of we dat nu leuk vinden daargelaten) wel hun goed recht.

Eigenlijk is het dus een goed teken dat jij ervan opkijkt als iemand het niet doet. Dat betekend dat de meeste het dus wel doen.

Bij het werk dat je als de reizende techneut doet hoort ook het terughangen van de afstopping als die reizende techneut het nodig vond de afstopping te veranderen ten opzichte van wat hij bij binnenkomst aantrof. Zo is het ook niet reeël om van de reizende techneut te verlangen de afstopping alvast te verhangen naar wat de groep de dag erna nodig heeft als het voor hem bij binnenkomst ook niet op de eerder opgegeven plek hing.

Mijn insteek: je ruimt de rommel op die je gebruikt hebt. Samen met de mensen van het theater. Vond je bij aankomst alle schijnwerpers nog gekleurd, gesteld in de trekken dan kan er ook niet van je verwcht worden dat er aan het eind van je dag van je verwacht worden dat je alles uit de trekken haalt en in het meatrack terughangt.

En dan geldt: samen uit samen thuis!

Overigens heb ik al bij meerdere (vaak de kleinschalige theaters) meegemaakt dat de technicus/ci direct na het applaus de foyer indoken voor een biertje en vervolgens niet meer terugkwamen. Tot zelfs een keer toe dat ik met mijn stagiair aan het inladen was en daarna het gehele gebouw verlaten bleek te zijn. Zaaldeur op slot en na buitenom te zijn gelopen bleek zelfs foyer leeg en was er alleen nog maar iemand de bar aan het schonmaken. Dit 'theater' staat bij mij erg hoog op de zwarte lijst. Er zal de volgende keer een contract opgesteld worden voordat ik daar naartoe rijd. Ookal is er geen sprake van een zakelijke overeenkomst tussen het theater en mij.

@lex

[Ruud_de_Koning]

Ballethoeren

Ja, en die wil ik dan wel graag even aanvullen met een verhaal van een zekere dansclub met balletvloer-terroristen die bij mij hoog op de nachtblauwe lijst stonden.

"Zullen wij alvast de zwarte vloer voor jullie leggen?" Vroeg ik steevast door de telefoon. "Nou nee, we leggen liever onze eigen vloer". Nou dat is geen bezwaar en dus haal je de prachtige eigen vinylvloer dan maar weg. Het blijft wat suf, als je weet dat er morgen weer dezelfde vloer van dezelfde afmeting neergelegd gaat worden, maar ach ja... iets met: onze is beter, en bla tuutjepep. Het zal wel.

De dag erna leg en plak je braaf hun vloer. Je hebt het er niet meer over, maar denkt onwillekeurig: tis dezelfde vloer...waarom nou? Dubbel tape....
In den avond komt dan natuurlijk het verzoek of de vloer gedweild kan worden. Waarop ik in die specifieke gevallen het nooit kon laten om te vragen of dat niet bij het werk aan een eigen vloer hoort. Met een natuurlijk. Ik snap dat je als reizende technicus snel nog even wat wilt eten, en vroeg terug moet zijn voor de soundcheck (ballet!). En ik was eigenlijk nooit te beroerd om even te vegen, te stofzuigeren, of te mopsen. Zelfs met een sopje met verfverdunner. Maar dit zekere dansgezelschap hield er de gewoonte op na om dan tijdens het dweilen met vier man op het zijtoneel te gaan zitten ginnegappen en ouwehoeren. Niets gaf mij als theatertechnicus meer het idee de toneelslaaf of de ballethoer te zijn! Ik nam mij steevast voor bij dit gezelschap voortaan niet meer te moppen. En zo gezegd, zo gedaan.

Uiteraard ging mijn 'theaterje' bij hun over de tong als "die zeikerds die nooit willen dweilen". Zij hadden waarschijnlijk geen idee van oorzaak-gevolg.

Moraal van het verhaal: het moeten normale menselijke samenwerkingen blijven waarbij je elkaar om het verlenen van diensten vraagt. Redelijke vragen, en redelijke diensten. Daarom noemen we het samenwerken, geloof ik.


(Staat de vleugel wel op de rem, eigenlijk?)